شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی جان بود

در پیش آن سیمینبر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل

میکوشیدم بهرش از جان و دل

میبردمش باخود سوی منزل

♫♫♫

گیسویش،از باد و باران گشته آشفته

در مویش، گویی مروارید غلتان خفته

طی شد راه دشوار، آخر بر من و یار

با بوسه ای گرمی به او دادم

با لب هایی چون قند، بر رویم زد لبخند

برد آن همه رنج و غم از یادم

 ♫♫♫

گیسویش،از باد و باران گشته آشفته

در مویش، گویی مروارید غلتان خفته

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی جان بود

در پیش آن سیمینبر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل

میکوشیدم بهرش از جان و دل

میبردمش با خود سوی منزل

لـــیـــنــک دانـــلــود

سلووووووم

ما هم عاااااشوق شدیم

به دنیای عاشوقان خوش اومدم

.

.

...دوست دیرم تا پای گیان هناسم...

.

.

کاش باورت نشود
چقدر دوستت دارم
تا تمام عمر
آن را به تو ثابت کنم…!

.

.

.

دوستای گلم اگه خوشتون اومد نظر یادتون نره

بوخودا اگه نظر ندین حلالتون نییکنما

خود دانید